Graduation series
Look down at your body
– Rupi Kaur
whisper
there is no home like you
Interview in Autisme Magazine door Anouk van Westerloo
Voor mijn afstudeerproject maakte ik een serie zelfportretten. De serie gaat over mij en mijn autisme. Als autist heb ik vaak het gevoel dat ik een buitenbeentje ben en nergens thuis hoor. Daarbij heb ik door het autisme een verminderd lichaamsbesef, waardoor ik me ook niet thuis voel in mijn lichaam. Om mij meer op mijn plaats te voelen in de wereld en in mijn lichaam, heb ik mijn lichaam van top tot teen gefotografeerd. Door mijn lichaam te fotograferen, te poseren en de foto’s te bekijken, raakte ik steeds meer vertrouwd met mijn lichaam. Ik begon meer te voelen dat ik een lichaam had. Ook kreeg ik meer in de gaten waar nou precies de grenzen van mijn hypermobiliteit liggen. Het resultaat is een serie waarin het invoelen van, het accepteren van, en het geven om het lichaam centraal staat.
De serie begint met een portret in kleur, het beeld is een introductie van de serie. Ik maak er mee duidelijk dat het om een geestelijk proces gaat. Op het portret is alleen een gedeelte van mijn gezicht te zien, namelijk mijn mond en neus. In de kunstgeschiedenis zijn de ogen en de mond de zetel van de ziel, maar omdat ik als onderdeel van het autisme moeite heb met het in de ogen kijken, laat ik die weg.
Vervolgens zijn er vier foto’s te zien van mijn lichaam. Dit zijn de foto’s waarin ik mij het meest herken en waarin het thuisvoelen het best tot uiting komt. Dit thuisvoelen zit in de foto’s door de rust die ze uitstralen en de relaxte houdingen die ik laat zien. De foto’s zijn vrij donker. Dit heb ik gedaan omdat het schaarse strijklicht bijdraagt aan de rust in de foto, maar ook omdat ik mij ervan bewust ben dat autisme mijn hele leven aanwezig zal zijn en ik altijd zal moeten vechten voor mijn plekje in een wereld die ik niet helemaal begrijp en kan bijhouden. De serie wordt afgesloten met nog een kleurenportret. Hierbij ben ik op de rug te zien en hou ik mijn eigen haar vast.
Het maken van deze fotoserie heeft mij erg geholpen in mijn zoektocht naar mijn identiteit als mens en als mens met autisme. Ik ben me meer bewust geworden van mijn lichaam, ik voel meer dankbaarheid en liefde, ik zit beter in mijn lichaam. Ik vind het heel dapper van mezelf dat ik deze uitdaging ben aangegaan. Naast deze uitwerking voor mijzelf, vind ik het ook belangrijk voor anderen om deze serie te maken en te laten zien. Veel fotografisch werk rondom het thema autisme wordt gemaakt door bijvoorbeeld ouders van kinderen met autisme. Ik ben zelf de autist en geef het publiek een kijkje in mijn hoofd. Eerstehands informatie dus.
